mieście podzieleni na 3 ekipy. Wrażenia z podróży stopem każda grupa miała inne, ale ogólnie: da się, mocne nerwy wskazane na wszelki wypadek. Autostop w europejskim wydaniu jest tu słabo znany, większość kierowców albo nas mija trąbiąc, albo jak już się zatrzymają to wskazują drogę na dworzec, lub pytają ile im możemy zapłacić...Z zazdrością patrzyliśmy jak Hansa, Emilię i Dorotę zwinął piękny Nissan... Niepotrzebnie! Kierowca wywiózł ich do Barrage de Lalle do swojego hotelu i chciał ich tam przenocować, by teoretycznie rano ich odwieźć do Asni (wioska 17km od Imlilu, jeszcze na głównej drodze). Oni jednak wrócili się na pace pickupa prawie do Marakeszu, a z rozstaju dróg udało im się złapać stopa do Imlilu z przewodnikiem górskim, z którym miło gwarzyli po angielsku. Do celu docierają jako drudzy.
Z kolei jako drudzy z Marakeszu wyjeżdżamy my, tzn ja, Daga i Słoń. Na początku sukces: terenowa Honda z klimatyzacją, kierowca sympatyczny i anglojęzyczny. Zawozi nas do swojej willi, gdzie musi w 5 min coś załatwić (w tym czasie zaprasza nas do skorzystania z basenu!), potem odwozi nas za wieś Tahanaoute (połowa drogi). Tam dorywają nas grand-taxi i odpędzają potencjalne okazje i próbując nam wcisnąć swoje usługi. Po pozbyciu się tych natrętów wsiadamy do busika z ludźmi wracającymi z targu w Tahanaoute do Asni, uzgadniając z nimi cenę za przewóz na 20DH za naszą trójkę. Ledwo zdążyliśmy ruszyć, a tu policja, której za nadmiar pasażerów kierowca musi zapłacić 100DH! Jego kolega zaczyna zdenerwowanym głosem do nas coś mówić po marokańsku i robi się nerwowo, ale trzeci pan stara się jakoś rozładować atmosferę i do Asni docieramy zgodnie z umową. W Asni dopadają nas taksiarze znowu, a my nie wiemy którędy na Imlil... Do tego przy zbywaniu taksówki wkurza się na nas nerwowy pan z busa, o to że oni na nas mandat płacą a my nie chcemy dać zarobić ich kumplom :/ Z taksówkarzem targuję cenę 50DH/3os i każę mojej ekipie wsiadać, co nie podoba się Dadze (która nie była do końca świadoma nerwowej atmosfery wśród lokalesów) i mamy pierwszą kosę wyjazdu! Na szczęście krótką, a pojednanie było wzruszające (Słoń tego świadkiem) ;) Do Imlilu dotarliśmy jako ostatni, bo musieliśmy czekać na komplet pasażerów do taksówki (czekając Słoń podkładał polską lektorkę pod rozmowy taksówkarzy w stylu - "Z tego długowłosego będzie dobry niewolnik, a ten drugi ma pewnie zdrowe dobre nerki").
Rodi, Jędrek i Kamil nie mieli żadnych przygód i dwoma stopami dojechali jako pierwsi... nuda.
W Imlilu kupujemy gaz do kuchenek i instalujemy się na dachu Auberge Lepiney. Zamawiamy u gospodarza tadżin warzywny i herbatę, po czym zaczynają się dyskusje o planach na góry, na po górach i inne kosy ;) Tekstem dnia staje się pytanie: A co to jest tadżin? Tylko ja wiem, ale nikt mnie nie słucha jak tłumaczę wszystkim, tylko każdy się dopytuje osobno :/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz